Jaarconcert 2014

door Koninklijke Harmonie ‘De Vriendenkring’ Gierle

op 6 en 7 december 2014 gegeven in de Parochiezaal St.-Jan te Gierle.

Wanneer de dagen korter worden en het weer koud en guur, wanneer je in het donker vertrekt naar het werk en in het donker thuiskomt, wanneer de Sint nog niet is gekomen en de Kerstman nog niet mag vernoemd worden, dan, ja dan blijft er één zekerheid overeind: uitkijken naar het jaarlijks concert van onze Koninklijke Harmonie ‘De Vriendenkring’ Gierle. De luiden van de Harmonie zijn in 2014 bijzonder ambitieus geweest. Op 26 april brachten ze reeds een popconcert met alle toeters, bellen en extra-zangers om een repertoire van liedjes uit de oude doos en recente popnummers te spelen. Een tweede concert op 6 en 7 december in de parochiezaal St.-Jan was er niet te veel aan.

Eerst mocht het jonge grut zich tonen (maar tussen het grut zagen we enige knasse knarren meespelen). Hun nieuwe dirigent, Stef Eykens, leidde zijn groep voor het eerst in een concertoptreden, en deed dat met glans. ‘The Ecstasy of Gold’ van Ennio Morricone was een vlot in het oor liggende binnenkomer. Met ‘Oblivion’ van Astor Piazzolla, een tango argentina, nam de Jeugdharmonie moeiteloos het publiek mee in melancholische Zuid-Amerikaanse rêverie. Was dat stuk al een visitekaartje van jewelste, de Jeugdharmonie maakte het kompleet met ‘Gate 11’, een gecompliceerd stuk van John Emerson Blackstone. Stef Eykens mocht zich, strak in het pak en met een stevige das, met recht een trots meneerke voelen toen hij onder luid applaus van het publiek boog na zo’n prestatie van de Jeugdharmonie.

Een pauze dan, vooraleer de Harmonie zelf onaangekondigd ‘Also Sprach Zarathustra’ inzette, de imposante gedragen akkoorden met paukenslag waarmee Richard Strauss de zonsopgang verklankte. Al snel kon Strauss andere horizonten opzoeken, want in de bewerking door Ivo Van Gils veranderde die zonsopgang in een rode loper van popmuziek waarop twee presentatoren het programma mochten aankondigen: een mix van nieuwe nummers en door de muzikanten zelf gekozen hernemingen van oude krakers uit vorige concerten zou het rijkelijk opgekomen publiek urenlang boeien. Met ‘At world’s End’ hernam de Harmonie een concertwerk rond filmmuziek van Hans Zimmer voor Pirates of the Caribbean. Slagwerk, kettinggerammel, zingende muzikanten: alle ongerijmdheden van de partituur werden door de Harmonie met verve uitgevoerd. Van de ene film naar de andere: het favoriete deuntje van Alfred Hitchcock was naar verluid ‘Marche Funèbre d’une Marionette’ van Charles Gounod. Dit fragiele stukje muziek, waarbij de minste misser van een muzikant de hele sfeer ervan als een houthoopje in elkaar doet zakken, werd door Harmonie intens eenvoudig gebracht. De eerste solo van het concert werd gegeven door Marjan Deboeure op sopraansax in ‘You Needed Me’ van  Randy Goodrum, zeer verzorgd. Met evenveel verve bracht de harmonie ook ‘Blue Ridge Saga’ van James Swearingen, een herneming van één van de eerste stukken die dirigent Luc Van den Eynde met de Harmonie op een concert bracht – net als die eerste keer lag het vlot in de vingers. Die dirigent plande voor het einde van dit deel van het concert een fabuleuze uitsmijter met ‘The Gael’, muziek van Trevor Jones voor de film ‘The Last of the Mohicans’. Imposant, gevarieerd, ritmisch: het publiek werd weggevoerd in een niet te stoppen klankverhaal, en moest daarvan even bekomen tijdens een nodige pauze.

Het laatste deel van haar concert opende de Harmonie met een oude bekende, ‘Crimson Tide’ muziek van alweer Hans Zimmer voor de gelijknamige film. Dan volgde ‘Lord Tullamore’ van Carl Wittrock, een pompende keltische show van Ierse landschappen, dansen en whiskey, spetterend vertolkt door begeesterde maar beheerste muzikanten – het applaus loog er niet om. Wat kan dan daarop in ’s hemelsnaam nog volgen? Vliegende varkens? Pratende kippetjes? De Harmonie schudde Willem Eykens uit haar mouw, en wat diè doet met 8 kilogram bewerkt koper is zo fe-no- me-naal dat menige mond van verbazing openviel. De ‘Fnugg Blue’ van Oystein Baadsvik is én een prachtige melodie, én een zangpartij, én een beat-box, bijeengebracht in een bastuba-solo van ziekmakende moeilijkheid. Hoe Willem dit allemaal uit één instrument krijgt moet u hem zelf vragen,  maar het klonk als een kathedraal en de jongeman leek er erg gezond bij te blijven! ‘Ge hoorde hem asemen tot op ’t einde van de zaal’, zei een luisteraar zwaar onder de indruk. Dan mocht de Harmonie wel stoppen hoor ik u denken, maar neen, met ‘Far from over’, een popdeun van Frank Stallone uit de film ‘Staying Alive’ zei de Harmonie dat dat niet zo was. Er moest nog de geweldige gitaarsolo volgen van Jan Hoskens in een nummer dat op vraag van velen werd hernomen: ‘Santana – a portrait’, een arrangement van nummers van de beroemde gitarist door Giancarlo Gazzani. Moest het publiek op zaterdag nog wachten omdat een weerbarstige kabel dienst weigerde en gewisseld moest worden, daarna barstte een feestje los van rock, latin en fusion met een gitaartje waar de meester zelve onbeschaamd naar kon komen luisteren en een harmonie die zich volledig ‘on the Mexican border’ waande. Gewoonweg dolle pret. Na ‘I Got You’ van James Brown was het onherroepelijk gedaan met dit concert waarbij het publiek met luid applaus en veel elan om uitgebreide bisnummers riep. Luc Van den Eynde, moge zijn dirigeerstokje immer blijven zwiepen, bracht in een zwaar werkjaar een puik concert waarvoor een steeds groeiend publiek komt luisteren. Wat deze man met een groep ginnegappende muzikanten bewerkstelligt, de concentratie, juistheid, klankkleur en muzikaliteit die hij uit zijn groep puurt: hij had al jaren de Nobel-prijs Harmonie moeten krijgen.

De presentatie van het concert dit jaar gebeurde door twee nieuwkomers, Jens Paeyenaers en Stefan Klockaerts, duidelijk afgetrainde woordkunstenaars der Herentalse Academie. Hun eerste en soms onwennige passen in de begeleiding van het Gielse Harmonie-concert bleken de voortzetting van een gedegen humoristische en informatieve presentatie-traditie waar de Harmonie-concerten in Gierle ook voor bekend staan.